“8 1/2”, του Φεντερίκο Φελίνι
Πρεμιέρα στις εβδομαδιαίες προβολές την νέα χρονιά με το κλασικό αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου «Οκτώμιση». Οι προβολές που διοργανώνει η Λέσχη Κινηματογράφου Αγίου Νικολάου σε συνεργασία με την Δημοτική Ανώνυμη Εταιρεία Αγίου Νικολάου (Δ.Α.Ε.Α.Ν) θα συνεχιστούν και το 2026 και για όσο διάστημα η αίθουσα προβολής είναι διαθέσιμη.
Την Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2026 στις 21:30, στο δημοτικό κινηματοθέατρο REX, προβάλλεται η βραβευμένη με ΄Οσκαρ δημιουργία του Φεντερίκο Φελίνι, που κυκλοφορεί σε επανέκδοση σε ψηφιακή κόπια. Είναι Ιταλικής παραγωγής 1963, διάρκειας 138΄ και πρωταγωνιστούν οι: Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Κλαούντια Καρντινάλε, Ανούκ Εμέ.
Είναι η πιο αυτοαναφορική και προσωπική ταινία του Φελίνι, καθώς τα πάντα στο «8 1/2» όχι μόνο στρέφονται γύρω από τον ίδιο και τα προσωπικά του βιώματα, αλλά είναι ο Φελίνι. Μετά την τεράστια επιτυχία της τελευταίας ταινίας του, του «Dolce Vita», ο ιταλός δημιουργός βρέθηκε σε δημιουργική κρίση και σε μια ανάγκη εσωτερίκευσης και περισυλλογής για το επόμενο καλλιτεχνικό του βήμα. Αντιμέτωπος για πρώτη φορά στην καριέρα του με το μπλοκάρισμα καταφέρνει να μετατρέψει το πρόβλημα σε λύση και μετουσιώνει δημιουργικά τις δικές του αναμνήσεις, ανασφάλειες, φόβους, φιλοδοξίες, απωθημένα και ενοχές, όλη δηλαδή την φευγαλέα ουσία που συνθέτει την ζωή του, σε ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό θέαμα. Διαλέγει μάλιστα για την ταινία του τον μυστηριώδη τίτλο «8 1/2», καθώς θεωρούσε με τα δικά του μαθηματικά πώς μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε σκηνοθετήσει επτάμιση ταινίες (έξι μεγάλου μήκους, δύο μικρού τις οποίες μέτρησε για μία, και ένα κοινό σκηνοθετικό credit το οποίο υπολόγισε για μισή ταινία).
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας ο Γκουίντο Ανσέλμι, ένας διάσημος σκηνοθέτης, που βυθίζεται σε δημιουργικό αδιέξοδο την ώρα που ετοιμάζει τη νέα του ταινία. Ανάμεσα στις πιεστικές προσδοκίες του κινηματογραφικού κόσμου και στις δικές του υπαρξιακές αναζητήσεις, αρχίζει να χάνεται σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο από αναμνήσεις, φαντασιώσεις και εμμονές. Προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, ο Γκουίντο (δηλαδή ο Φελίνι) βρίσκει καταφύγιο και παρηγοριά στις αναμνήσεις και τη φαντασία του. Συναντά τον νεκρό πατέρα του, θυμάται τα χρόνια της αυστηρής καθολικής ανατροφής του, το πρώτο ξύπνημα της σεξουαλικότητας του και ξαναζωντανεύει όλες τις γυναίκες της ζωής του.
Ο Φελίνι μπλέκει διαρκώς την πραγματικότητα και το όνειρο, το παρόν και το παρελθόν με απαράμιλλη μαεστρία, εναλλάσσοντας σκηνές που ακολουθούν τη δική τους ονειρική και σουρεαλιστική αλληλουχία, με μια μουσικότητα (βοηθά σε αυτό και η υπέροχη μουσική του Νίνο Ρότα) που συνθέτει τελικά, όπως λέει ο ίδιος, ένα «μαγεμένο μπαλέτο, ένα μαγικό καλειδοσκόπιο».
Η κάμερα των Γκουίντο/Φελίνι καταγράφει σε μια αλησμόνητη σκηνή, ένα μεγαλειώδη χορό, όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον θα γίνουν ένα, συνεπακόλουθο της αποδοχής των αντιφάσεων, λαθών και αδυναμιών και συμφιλίωσης με όλα όσα έχουν γίνει και κυρίως με όλα όσα δε θα γίνουν ποτέ.
Ο Φελίνι αυτοψυχαναλύεται με τον πιο ευφυή, σπαρακτικό και πρωτοποριακό τρόπο, ενώνοντας αναμνήσεις, όνειρα και κινηματογραφικές εικόνες σ’ έναν ύμνο στη ζωή και στο ίδιο το σινεμά.
